شراکت های راهبردی؛ راهنمای اجرایی مشارکت های استراتژیک موفق

شراکت‌های استراتژیک یک توافقنامه همکاری بین دو یا تعداد بیشتری از سازمان‌هاست که تمایل دارند تا از این طریق موقعیت رقابتی عملکرد خود را به واسطة منابع مشترک افزایش دهند. شراکت‌های استراتژیک یکی از مهم‌ترین تصمیمات سازمان‌ها برای دستیابی به منابع، بهبود یادگیری و در نهایت کسب مزیت رقابتی بیشتر از طریق مشارکت سازمان‌ها با یکدیگر در زمینه‌های مختلف می‌باشند. آن‌ها سازمان‌ها را قادر می‌سازند تا محصولات خود را به‌صورت مشترک در بازار عرضه کنند؛ از این رو جهانی‌سازی نیز نیروی محرکة دیگری برای شراکت‌ها است. همچنین؛ سازمان‌ها برای بقاء در محیط رقابتی کنونی و ادامة فعالیت در کنار رهبران بازار، نیازمند همکاری با یکدیگر در قالب شراکت‌های استراتژیک هستند و با ایجاد هم‌افزایی که از این همکاری‌ها حاصل می‌شود، می‌توانند خود را با شرایط جدید انطباق داده و همگام با تغییرات و دگرگونی‌ها، به رشد خود ادامه دهند. شراکت‌های استراتژیک دستیابی به اهداف استراتژیک را تسهیل می‌کند.

از سوی دیگر، با توجه به جایگاه کشور ایران در عرصه‌های مهم صنعتی، تولیدی، خدماتی و همچنین وجود منابع متنوع طبیعی، موقعیت استراتژیک جغرافیایی و پتانسیل‌ها و توانمندی‌های نیروی انسانی، نیازمند به استفادة بهینه از مدل‌ها و ابزارهای متنوع و رایج شراکت‌های استراتژیک می‌باشیم تا بتوان ضمن حفظ و بهره‌برداری صحیح از دارایی‌های خود، زمینه‌ساز رشد و ترقی کشور تا سطح جایگاه‌های رفیع جهانی شویم. یکی از ابزارهای مهم و حیاتی برای این امر مهم، دانش، تخصص و مهارت لازم در حوزة تخصصی شراکت‌های استراتژیک است. همچنین در کشور صنایع مختلف اقدام به ایجاد شراکت‌های استراتژیک با شرکت‌های فعال در سطح بین‌المللی نموده‌اند که عمدتاً با شکست مواجه شده یا می‌شوند. یکی از دلایل اصلی شکست‌های مکرر در این حوزه، عدم دانش تخصصی و آگاهی کامل به موضوع شراکت‌های استراتژیک است که معضلات بزرگی را برای صنایع سنگین و متوسط و پیرو آن اقتصاد کل کشور به وجود آورده است.